شاهنامه بیش از هزار سال فراز و فرودها وَ تلخ و شیرین های روزگاران را پشت سر نهاده و همیشه نامۀ نازش و موجبِ سَرافرازیِ هر ایرانیِ پاک نژاد بوده وهست. این نامور نامه حدود بیش از چهل سال دوست همیشه همراهِ زنده یاد محمدعلی حقیقت سمنانی بود. فردوسی بزرگ خود می دانست که در میانِ دل آگاهان و میهن پرستان، عاشقانِ زیادی پیدا خواهد کرد که گفت:                

"برآوردم از نظم کاخی بلند

که از باد و باران نیابد گزند

نمیرم از این پس که من زنده ام

که تخم ســـخن را پراکنده ام "

این تخم هرجا که بر دلی نرم و مهربان وَ صاحب اندیشه فرود آمد، سَروی سَرسَبز و آزاده سَر برآورد. «شاهنامه: سپر پیروزی زبان پارسی»  یکی از میوه های شیرین  همان "تخم سُخن" فردوسی است. مؤلف کتابِ این سُخن های دلپذیر و روایاتِ روزگارِ خود را از خودِ فردوسی سَرمشق گرفته است:

زِ فردوسی اکنون سُخن یادگیر

سُخن های پاکیزه و دلپذیر

او صفاتِ پهلوانانِ شاهنامه را با صفاتِ مبارزان و سُخنورانِ آزادۀ روزگارِ ما پیوند زده وَ مطالبِ دلنشینِ شاهنامه را برای جوانانِ امروز دلپذیرتر کرده است.  نویسندۀ کتاب می گوید: " دینِ فردوسی، دینِ انسانیت،  محبّت وَ عشقِ به میهن بوده است."

دکتر میر جلال الدین کزازی در مقدمه ای که براین کتاب نوشته است، می گوید: "کتابی پُربرگ و ستبر که دستآوردِ دلبستگی و باور وَ تلاشِ پُرشور و دیرپای نویسنده است و پیوند هموارۀ او با شاهنامه.  روان شاد محمدعلی حقیقت سمنانی خوانده ها و پژوهیده ها و یافته های خویش را، در این شاهکار شگرف، در کتاب آورده است و بی هیچ درنگ و دریغ، فراپیش خوانندگانِ خواستار نهاده است."